Ik heb vandaag in mijn fietszadel gebeten. Of nou ja, dat scheelde in ieder geval niet veel. Schelden hielp niet meer, dus dan ga je op een gegeven moment toch naar andere oplossingen zoeken. En bijten in het zadel dat stoïcijns en provocerend pal voor mijn neus gelzacht stond te wezen leek me de beste oplossing. Tot ik op bijnabijtmoment ineens
Damien Rice met het ooguitstekende*
9 crimes uit de radio hoorde komen en ik op het laatste moment besloot in de radio te bijten.
Dat luchtte op en ik kon weer wat rustiger nadenken over waar ik nou eigenlijk mee bezig was. Ik plakte band. Althans, ik deed een poging daartoe. Mijn achterband is al een jaar of ½ behoorlijk plat en gek genoeg is mijn drang daar iets aan te doen altijd ongeveer even groot geweest als de drang om willekeurige vrouwen van middelbare leeftijd via een in experimentele dans verborgen boodschap de voordelen van Tena Lady bij te brengen. Mijn fiets heeft daardoor maandenlang slechts in de weg gestaan, in plaats van eroverheen gereden. Tot mijn huisgenoten M. (tevens coauteur van deze site) en J. het zat waren en zich op een dag genoodzaakt zagen mijn kamerdeur op functionele en hieronder weergegeven wijze te blokkeren:
MenJ had mijn band geplakt! En er een strikje omheen gedaan, bovendien! Mijn fietsprobleem was op elegante wijze moeite- en kosteloos voor me opgelost, wat toevallig - naast "in hete bouillon" - mijn favoriete manier van oplossen is. Maar helaas bleek de vreugd van korte duur: na één ritje was mijn band weer even leeg en strikloos als voorheen. Met als gevolg dat mijn fiets weer maandenlang ongebruikt op ons binnenplaatsje heeft gestaan. Tot ik vandaag besloot dat mijn leven mobieler kon.
Stom besluit was dat. Online vond ik nog wel een site die me stapsgewijs door het bandenplakproces kon leiden (ik heb dat nodig, want ben typisch zo iemand die vergeet te schuren. Of wat een band ook alweer is.) en op de radio klonk Hush Boy, dus het begin was goed. Maar al bij het buitenbandlichten ging het mis. Ik kreeg de tweede bandenlichter er maar niet onder en toen dat eindelijk gelukt was en ik de binnenband er onder vandaan gewurmd had, bleek ik voor de fietspomp drie armen meer nodig te hebben dan ik op het moment bij me had. Na een minuut of zeven in het luchtledige gepompt te hebben zette ik huilend mijn tanden in de radio.
Nu staat mijn fiets weer op het binnenplaatsje. Ik heb hem precies voor de fietsen van M. en J. gezet. Met een lintje erbij dat met grote ogen smeekt om gestrikt te worden.
* ooguitstekend (bn.), de neiging opwekkend om met, naarmate het frustratiegehalte toeneemt, alsmaar bottere voorwerpen de ogen uit te willen steken. Niet te verwarren met antoniem uitstekend. Zie ook: LucilleWerneresque.
